Wees niet bang, ik ben weer thuis

Nou, ik had natuurlijk na die saaie terugreis, met maar één leuk ding (die ik heb achtergelaten, oeps...). Nou ik had dus verwacht om terug te komen terwijl iedereen aan het juichen was, maar nee hoor, ze stonden verdrietig naar het zeil te staren, volgens mij zag ik zelfs een vogel van een klif afvallen, maar ik kon het niet goed zien het was te ver weg. Ik kon mijn vader nog niet vinden in die trieste menigte, maarja, ik ging staan en zwaaide. Iedereen begon natuurlijk gelijk te juichen, maar een paar mensen leken langs mij te kijken, ughh, wat zijn mensen toch egoïstisch. Die mensen keken of hun eigen kinderen er waren, maar ik ben toch sowieso belangrijker, nouja… Wanneer ik koning word, zorg ik wel dat iedereen altijd naar mij kijkt.
We kwamen aan land, en ik hield de meest ontroerende speech ooit, ook al zeg ik het zelf, en iedereen begon natuurlijk weer te huilen. Ik vertelde over hoe goed ik was en hoe ik helemáál in mijn eentje de Minotaurus had verslagen.
Uiteindelijk vroeg ik aan Margareta waar mijn vader was, en ze zij dat ik maar eens rustig moest zitten. Ze vertelde me dat omdat het zeil zwart was mijn vader zelfmoord had gepleegd, ughhh die bemanning vergeet ook altijd dingen, het was hun schuld! en nu is mijn vader dood, ik zal ze wel laten vermoorden ofzo. Nou ik ga nu even rouwen, ofzo... Dit is het einde van mijn reis.